Jak założyć firmę transportową cz.1

utworzone przez mczech | cze 27, 2017 | Uncategorized

W tym tygodniu rozpoczynamy cykl dotyczący zakładania firmy transportowej

Działalność w zakresie usług transportu towarów, a także w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy to działalności regulowane. Oznacza to, że ich wykonywanie wymaga spełnienia określonych warunków i uzyskania odpowiednich zezwoleń lub licencji

• Przyszli właściciele firmy transportowej nie mogą być skazani prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne:
• karne skarbowe,
• przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska ( czyli muszą cechować się dobrą reputacją).

Dodatkowo, nie mogą być także objęte zakazem wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego

Poniżej przedstawiamy warunki, które musi spełnić przedsiębiorca, chcący założyć firmę transportową. Powinien:

posiadać stałą i rzeczywistą siedzibę,

posiadać certyfikat kompetencji zawodowych,

uzyskać zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,

uzyskać licencję wspólnotową lub licencję na wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy (w zależności od miejsca wykonywania usług),

posiadać zdolność finansową, która zapewni płynność w prowadzeniu firmy transportowej.

W sytuacji, gdy przedsiębiorca chce świadczyć usługi tylko w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy, również musi uzyskać odpowiednią licencję oraz certyfikat kompetencji zawodowych.

W zależności od specyfiki oferowanych usług, numery PKD mogą być następujące:

49.41.Z – transport drogowy towarów. Podklasa ta obejmuje:

przewozy towarów realizowane środkami transportu drogowego przystosowanymi do przewozu dłużyc, inwentarza żywego, towarów zamrożonych lub schłodzonych, towarów ciężkich, towarów masowych, włączając transport cysternami mleka z gospodarstw rolnych, samochodów, odpadów i materiałów wtórnych z wyłączeniem ich zbierania i usuwania,

wynajem samochodów ciężarowych z kierowcą

• 29.C – działalność pozostałych agencji transportowych (numer PKD dla zakładu zajmującego się pośrednictwem przy przewozie rzeczy),
• 24.A – przeładunek towarów w portach morskich (załadunek, rozładunek i przeładunek towarów oraz bagażu pasażerów w portach morskich),
• 24.B – przeładunek towarów w portach śródlądowych (załadunek, rozładunek i przeładunek towarów oraz bagażu pasażerów w portach śródlądowych),
• 24.C Przeładunek towarów w pozostałych punktach przeładunkowych

Prowadzenie firmy transportowej jest w Polsce dopuszczalne w każdej formie działalności poza spółkę partnerską. Najczęściej wybierana jest jednoosobowa działalność gospodarcza, czyli wpis osoby fizycznej do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej

Odpowiedzialność kierowcy za powierzony sprzęt

utworzone przez mczech | cze 21, 2017 | Uncategorized

Z tematem roszczeń większości z nas kojarzą się roszczenia kierowców, jakie mają oni do swoich pracodawców z tytułu nierozliczonych świadczeń, takich jak np. ryczałty za nocleg. Warto jednak zwrócić uwagę na to jakie roszczenia mogą mieć pracodawcy do swoich kierowców.

Podstawową rzeczą jaką kierowca otrzymuje w pracy do realizowania czynności służbowych,  na rzecz podmiotu zatrudniającego jest pojazd, którym wykonuje swoje obowiązki pracownicze. Dla pracodawcy posiadającego firmę transportową, najlepszą formą zabezpieczenia się przed ewentualną szkodą wyrządzaną przez pracownika  w pojeździe, jego wyposażeniu,  czy innym powierzonym rzeczom jest sporządzenie umowy, która umożliwia wyegzekwowanie  należności i to w pełnej wysokości za szkodę powstałą w mieniu.

W myśl przepisu art. 124 § 1 i 2 kodeksu pracy:

1.Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1) pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,

2 )narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

2. Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Konstrukcja pracowniczej odpowiedzialności materialnej za szkody wyrządzone w mieniu pracodawcy, które zostało powierzone danemu pracownikowi z obowiązkiem zwrotu lub wyliczenia się, opiera się na czterech występujących łącznie przesłankach:

-bezprawności działania (zaniechania) pracownika,

-powstaniu szkody w mieniu pracodawcy,

-winie (nieumyślnej albo umyślnej) pracownika,

-normalnym związku przyczynowym pomiędzy bezprawnością (w sensie naruszenia obowiązków pracowniczych), a powstałą szkodą w mieniu powierzonym (dr Władysław Patulski, MoPr 2004, Nr 1).

W celu prawidłowego przekazania mienia, należy prawidłowo udokumentować jego oddawanie poprzez sporządzenie umowy, w której dokładnie określamy przedmioty (pojazd, jego doposażenie, np. lodówka, czajnik, radio CB)  oraz załącznik: protokół zdawczo-odbiorczy (stan samochodu w dniu powierzania, np. stan licznika, zarysowania).

Umowa nie musi być sporządzona na początku zatrudnienia pracownika, ale również możemy zawrzeć ją w trakcie trwania stosunku pracy.

Kluczową cechą zawierania niniejszej umowy jest to, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu, chyba że wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę  warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia (art. 124 § 3 kodeksu pracy). Należy zaznaczyć, że pracodawcy przysługuje od pracownika roszczenie odszkodowawcze według zasad określonych w art. 124-127 k.p. także wówczas, gdy powierzone mienie stanowiło własność osoby trzeciej, a pracodawca naprawił tej osobie wyrządzoną w tym mieniu przez pracownika szkodę. Przy pracowniczej odpowiedzialności za mienie powierzone w sposób szczególny uregulowany jest rozkład ciężaru dowodów. Pracodawca powinien wykazać prawidłowe powierzenie mienia oraz szkodę spowodowaną niezwróceniem mienia lub niewyliczeniem się pracownika, a także jej wysokość. Wówczas występuje domniemanie odpowiedzialności pracownika, który może się jednak uwolnić od niej przez wykazanie, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia. Według zasad ogólnych na pracodawcy bowiem spoczywa ciężar wykazania, że szkoda powstała z winy pracownika. Nie będzie zatem  uznane za zapewnienie warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia, wydanie przez pracodawcę zarządzenia nakazującego pracownikowi parkowanie powierzonego pojazdu wyłącznie na parkingach strzeżonych, bez jego wyposażenia w podstawowe zabezpieczenia : autoalarm, blokada skrzyni biegów.

Kierowca będzie ponosił  odpowiedzialność za szkodę w mieniu powierzonym wskutek kradzieży przez nieznanych sprawców w zakresie, w jakim można mu zarzucić niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązku pieczy nad tym mieniem. Odpowiedzialność materialna pracownika, któremu powierzono wymienione w § 1 lub inne (§ 2) mienie do wyliczenia się lub zwrotu, kształtuje się odmiennie od ogólnej odpowiedzialności za mienie pracodawcy. Szkodę zaistniałą w tym mieniu pracownik wyrównuje do pełnej wysokości bez względu na jej odniesienie do otrzymywanego przez niego wynagrodzenia. Odpowiedzialność obejmuje nie tylko rzeczywistą szkodę, ale również utracone.

Podsumowując kluczowymi  korzyściami dla pracodawcy, który zawiera umowę z pracownikiem o odpowiedzialności materialnej za powierzony sprzęt, są:

pełna odpowiedzialność pracownika za powierzone mienie

na zatrudnionym spoczywa ciężar wykazania, że ustalona w udowodnionej przez pracodawcę wysokości szkoda powstała w całości lub w części z przyczyn od pracownika niezależnych.

Źródło: http://kancelariaprawnaviggen.pl/news50340odpowiedzialnosc-kierowcy-za-powierzony-sprzet/

ZAŁOGA KILKUOSOBOWA

utworzone przez mczech | cze 13, 2017 | Uncategorized

W tym tygodniu kończymy nasz cykl dotyczący czasu pracy kierowców.

ZAŁOGA KILKUOSOBOWA

Załoga kilkuosobowa – w trakcie każdego okresu prowadzenia pojazdu pomiędzy dwoma kolejnymi dziennymi okresami odpoczynku, lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku, w pojeździe przebywa co najmniej dwóch kierowców w celu prowadzenia pojazdu. Przez pierwszą godzinę obsady kilkuosobowej obecność innego kierowcy lub kierowców jest fakultatywna, ale przez pozostałą część tego okresu jest obowiązkowa. (art. 4 lit. o rozp. 561/2006).

W ciągu 30 godzin od zakończenia dziennego lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca należący do kilkuosobowej załogi musi skorzystać z kolejnego dziennego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 9 godzin (art. 8 ust. 5 rozp. 561/2006).

POCIĄGI I PROMY

Regularny dzienny odpoczynek może być przerwany nie więcej niż dwa razy pod warunkiem, iż przerwa w odbywaniu dziennego odpoczynku nie trwa dłużej niż jedna godzina w sumie; pozwala kierowcy na wjazd i zjazd z promu/pociągu. W przypadku, gdy regularny dzienny odpoczynek jest przerywany w ten sposób, kierowcę nadal obowiązuje 11 (jedenaście) godzin odpoczynku w sumie.

przykład:

CZĘŚĆ I – WYJĄTKI ROZPORZĄDZENIA 561/2006

G.1

Na mocy art. 3 Rozporządzenia nr. 561/2006 (WE) niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do przewozu drogowego wykonywanego:

►  pojazdami używanymi do przewozu osób w ramach przewozów regularnych, których trasa nie przekracza 50 km;

►  pojazdami o dopuszczalnej maksymalnej prędkości nie przekraczającej 40 km/h;

►  pojazdami będącymi własnością sił zbrojnych, służb obrony cywilnej, straży pożarnej i sił odpowiedzialnych za utrzymanie porządku publicznego lub wynajmowanych przez nie bez kierowcy, gdy przewóz wykonywany jest w związku z zadaniami powierzonymi tym służbom i pozostaje pod ich kontrolą;

►  pojazdami używanymi w razie wypadków lub doprowadzenia działań ratunkowych, w tym pojazdami używanymi w niehandlowym przewozie pomocy humanitarnej;

►  pojazdami specjalistycznymi używanymi do celów medycznych;

►  pojazdami specjalistycznymi pomocy drogowej poruszającymi się w promieniu 100 km od swej bazy;

►  pojazdami poddawanymi próbom drogowym do celów rozwoju technicznego lub w ramach napraw albo konserwacji oraz pojazdami nowymi lub przebudowanymi, które nie zostały jeszcze dopuszczone do ruchu;

►  pojazdami lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 7,5 ton używanymi do niehandlowego przewozu rzeczy;

►  pojazdami użytkowymi o statusie pojazdów zabytkowych zgodnie z przepisami państwa członkowskiego, w których są użytkowane, wykorzystywanymi do niehandlowych przewozów osób lub rzeczy.

G.2

Na mocy art. 29 ustawy o czasie pracy kierowców z dn. 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr. 92, poz. 879, ze zm.) na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wyłącza się ze stosowania art. 5-9 Rozporządzenia nr. 561/2006 (WE) przewozy wskazane w art. 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, wykonywane:

►  pojazdami będącymi własnością organów publicznych lub wynajmowanymi przez nie bez kierowcy, w celu wykonywania przewozów drogowych, które nie stanowią konkurencji dla prywatnych przedsiębiorstw transportowych

►  pojazdami używanymi lub wynajmowanymi bez kierowcy przez przedsiębiorstwa rolnicze, ogrodnicze, leśne, gospodarstwa rolne lub rybackie do przewozu rzeczy w ramach własnej działalności gospodarczej w promieniu do 100 km od bazy przedsiębiorstwa;

►  ciągnikami rolniczymi i leśnymi używanymi w działalności rolniczej lub leśnej, w promieniu do 100 km od bazy przedsiębiorstwa, które jest właścicielem lub użytkownikiem takiego pojazdu;

►  pojazdami lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 7,5 tony, używanymi:

• przez operatorów świadczących usługi powszechne określone w art. 2 ust. 13 dyrektywy 97/67/WE („operator świadczący usługi powszechne” – podmiot publiczny lub prywatny świadczący powszeczne usługi pocztowe lub wybrane powszechne usługi pocztowe w państwie członkowskim), lub
• do przewozu materiałów, sprzętu lub urządzeń do użytku kierowcy w trakcie pracy

►  pojazdami poruszającymi się wyłącznie po wyspach o powierzchni nieprzekraczającej 2300 km2 w strefach, które nie sa połączone z resztą terytorium kraju mostem, brodem lub tunelem przeznaczonym dla pojazdów silnikowych;

►  pojazdami używanymi do przewozu rzeczy w promieniu 50 km od bazy przedsiębiorstwa, z napędem na gaz ziemny lub ciekły lub z napędem elektrycznym, o DMC, wraz z przyczepami lub naczepami, nieprzekraczającej 7,5 tony;

►  pojazdami używanymi do nauki jazdy i egzaminów w celu uzyskania prawa jazdy lub świadectwa kwalifikacji zawodowych, pod warunkiem, że nie używa się ich do zarobkowego przewozu rzeczy lub osób;

►  pojazdami używanymi w związku z odprowadzaniem ścieków, ochroną przeciwpowodziową, konserwacją urządzeń zaopatrujących w wodę, gaz i elektryczność, utrzymaniem i kontrolą dróg, zbieraniem odpadów z gospodarstw domowych i ich wywozem, usługami telegraficznymi i  telefonicznymi, nadawaniem programów radiowych i telewizyjnych oraz wykrywaniem nadajników lub odbiorników radiowych lub telewizyjnych;

►  pojazdami wyposażonymi w 10 lub 17 miejsc siedzących używanych wyłącznie do niehandlowego przewozu osób;

►  specjalistycznymi pojazdami do przewozu wyposażenia cyrków i wesołych miasteczek;

►  specjalnie wyposażonymi pojazdami szczególnego zastosowania, które w podstawowym zakresie służą celom edukacyjnym w czasie postoju;

►  pojazdami używanymi do odbioru mleka z gospodarstw rolnych oraz odwożenia do nich pojemników na mleko lub produktów mlecznych przeznaczonych na pasze zwierzęce;

►  specjalistycznymi pojazdami do przewozu pieniędzy oraz/lub przedmiotów wartościowych;

►  pojazdami używanymi do przewozu odpadów lub tusz zwierzęcych nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi;

►  pojazdami używanymi wyłącznie na drogach wewnątrz obiektów takich jak porty, obszary międzyportowe oraz terminale kolejowe;

►  pojazdami wykorzystywanymi do przewozu żywych zwierząt z gospodarstw na miejscowe targowiska i z powrotem lub z targowisk do miejscowych rzeźni w promieniu do 50 km.

Źródło: http://www.trackerinfo.eu/czas-pracy

DWUTYGODNIOWY CZAS PROWADZENIA POJAZDU

utworzone przez mczech | cze 7, 2017 | Uncategorized

DWUTYGODNIOWY CZAS PROWADZENIA POJAZDU

łączny czas prowadzenia pojazdu w ciągu dwóch kolejnych tygodni (art. 6 ust. 3 rozp. 561/2006)

przykładowa organizacja czasu pracy w okresie tygodnia i dwóch tygodni:

OBOWIĄZKOWA PRZERWA PO 4,5 GODZINACH PROWADZENIA POJAZDU

Przerwa określamy czas, w którym kierowca nie może prowadzić pojazdu ani wykonywać żadnej innej pracy, wykorzystywany jest tylko do odpoczynku (art. 4 lit. d rozp. 561/2006)

po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa… (art. 7 akapit 1 rozp. 561/2006)

kierowca może alternatywnie wykorzystać przerwę długości co najmniej 15 minut.(art. 7 akapit 2 rozp. 561/2006)

ODPOCZYNEK DZIENNY

Dzienny okres odpoczynku oznacza okres w ciągu dnia, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje „regularny dzienny okres odpoczynku” lub „skrócony dzienny okres odpoczynku” (art. 4 lit. g rozp. 561/2006)
W każdym 24 godzinnym okresie po upływie wcześniejszego dziennego odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku (art. 8 ust. 2 akapit 1 rozp. 561/2006)
Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku (art. 8 ust.3 rozp. 561/2006)

Regularny dzienny odpoczynek, alternatywnie odpoczynek dzienny dzielony (art. 4 lit. g tiret 1 rozp. 561/2006)

Skrócony dzienny odpoczynek (art. 4 lit. g tiret 1 oraz art. 8 ust. 2rozp. 561/2006)

TYGODNIOWY OKRES ODPOCZYNKU

Tygodniowy okres odpoczynku oznacza tygodniowy okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje „regularny tygodniowy okres odpoczynku” lub „skrócony tygodniowy okres odpoczynku” (art. 4 lit. h rozp. 561/2006). Rozpoczyna się on nie później niż po zakończeniu sześciu okresów 24- godzinnych licząc od końca poprzedniego tygodniowego okresu odpoczynku (art. 8 ust. 6 akapit 2 rozp. 561/2006).

W ciągu dwóch kolejnych tygodni kierowca wykorzystuje minimum:
— dwa regularne tygodniowe okresy odpoczynku, lub
— jeden regularny tygodniowy okres odpoczynku i jeden skrócony tygodniowy okres odpoczynku trwający co najmniej 24 godziny.